رمان موبایل

رمان اینترنتی رمان مجازی _رمان عاشقانه_آموزش نویسندگی_ خاطرات_ رمان جدید_

رمان موبایل

رمان اینترنتی رمان مجازی _رمان عاشقانه_آموزش نویسندگی_ خاطرات_ رمان جدید_

رمان موبایل

اکثر مطالب رو از آرشیو های فن پیج نویسندگانی مثل شین براری، احمد آرام ، ققنوس خاکستری و احمد محمود بازنشر میکنم. زحمت اصلی را بنده متحمل شدم که از آرشیو شلوغش تعدادی از آنها رو سرقت ادبی کردم و اینجا منتشر کردم. خخخ شوخی بودشااا

آخرین نظرات
  • 24 September 23، 19:13 - محدثه پیراسته فر
    عالی

shahrbanoovacegh_projiano  معرفی یک کتاب  داستانی بلند   تعداد صفحات :  368  صفحه /  سایز  وزیری  /  کاغذ  سوىدی  / گلاسه / دو لبه برگردان  دوبل /  وزن کاغذ  0/07 گرمی/آبان ۱۳۹۴ / کتاب داستان بلند  / ژانر  مفهومی فلسفی /  سبک نگارش  : سپیدار بلند / نام اثر:  دَکَع دَکَع /   ناشر :  نشر افق / نویسنده :  شین براری / تیراژ : محدود 300/  فیپا: 00870745 / شابک : محفوظ 761108** /  ثبت رده بندی کتابخانه عمومی: 080874673

تعداد صفحات :  368  صفحه /  سایز  وزیری  /  کاغذ  سوىدی  / گلاسه / دو لبه برگردان  دوبل /  وزن کاغذ  0/07 گرمی/آبان ۱۳۹۴ / کتاب داستان بلند  / ژانر  مفهومی فلسفی /  سبک نگارش  : سپیدار بلند / نام اثر:  دَکَع دَکَع /   ناشر :  نشر افق / نویسنده :  شین براری / تیراژ : محدود 300/  فیپا: 00870745 / شابک : محفوظ 761108** /  ثبت رده بندی کتابخانه عمومی: 080874673


صفحه  0008    پاراگراف  دوم  _  سطر  اول 

قدم در کوچه ی بن بست و خاکیِ عشق گذارد،    بی آنکه ببیند  و یا که بفهمد  تقدیر از عرش آسمان،  فرود آمد بروی زمین سرد.   همچون قطره ی شبنمی،  چکید بر شاخه ی پیچک یاس،  پسرک پیچیده شد بر بازیِ  جدیدی در  روزگار..   .  عطری از گل یاس  برخواست ،  بر نسیمی رهگذر  رسیدش  و در هوا سورید و به مشام پسرک  خوش نشست،  عطری افسونگر و  بی بدیل  تا مغز و استخوانش رخنه کرد  ،  مست و مدهوشش نمود،    آنگاه بود که بی درنگ   خودش را به  طراوت احساسی ناب و زلال سپرد و  چشمانش از  فرط  لذتی لایتناهی بر هم نهاده شد تا سراپای وجودش را یکپارچه به موج رقاصه عطرآگین سپرده باشد ..    || 

پایان صفحه 0008    || 


آغاز صفحه 0009 /  پاراگراف اول_ سطر اول  

ادامه >----->  ||

او  در  افکاری  موهوم  و خیال پردازانه   تخیلاتش را  به کار گرفت تا خود را  همچون  پروانه ای  سبک بال ،  بی وزن و  لطیف   تصور کند و به دور از  روزمرگی های  آن شهر شلوغ   و فارغ از جبر جاذبه،  همچون قاصدکی تهی از جِرم و وزن،  به وَزِش نسیمی  معطر  از جا جدا و رو به آسمان اوج گیرد،    او که بی اختیار  چشمانش را بسته بود  تا محو  عطر شود،  ناگهان با صدای شوم و بد یومن  جُغدی نشسته بر بوم  از رویای شیرینش جدا گشت و به صحنه ی یکتای هنرمندی خویش پُل  زد.  خودش را ایستاده در اوایل کوچه ی بن بست عشق ،  یافت،   با حالتی  گُنگ و مَنگ به اطرافش نگاهی غریب دوخت ،   صدای بلند  هشدار دهنده ای  برخواست ، و  بشکل    مُمتَدِ  تکرار شد .    جوجه کلاغ صدساله ی  شهر   بی  وقفه  ندا  میداد   ،  اما  به  کی؟

    کلاغ  نشسته بر تاج کاج  بلند ،   بطور معناداری  قارقار  سر داده  بود  و نگاهش را  از   پسرک می ربود  و به  سمت انتهای  کور و  نامعلومه بن بست   قارقار  چیزی را  خبر میداد . اما  چه چیزی را؟ 

لحظات  پر التهاب  و  پر نوسان  در حال گذر بود  اما پسرک  ثابت قدم و پابرجا... 

او یکقدم جلوتر از ردّ پایش ایستاد و  نگاهی به  گذشته و پشت سرش انداخت ،    چه  عاشقانی که  اشکین و دل آزرده از بی مهری  او ،   رنجیده حال و پریشان خاطر بودند،    او   بین دو راهی  عقل و احساس ِ مانده بود،  میدانست  خیره سری کرده  و دل ها  شکسته،  اما  ترجیح داد  خودش را بهدست طالع و بخت و شانس  بسپارد،   پیش برود  و  خود را به  سیرِ جریان  حوادثی  در  پیشرو  بسپارد    ... 

       پسرک پُر شَر و شور  یک نفس تا وقوع معجزه ی عشق  فاصله داشت،  نفسی عمیق  کشید  بر گذر  پرتکرارِ لحظه ها،    ...... 

پایان صفحه  0009


    ||شین براری  مدیریت وبلاگ

آغاز  صفحه _  0010    پاراگراف  اول   _  سطر


 اول 

ادامه >-->  ||

تقدیر تا ضلع فرسوده ی کوچه رخنه کرد ، کوچه خمیده و  خاکی،  با آجرهای خاطره باز،   پسرک را فرا ميخواندند   ،   و پسرک گلی زرد از یاس چید و عطرش کرد تا به عمق روحش رخنه کند 

 

چشمانش را بست و  گذر عمر  از خیالش  گذشت ،   او  نفسی به عمق  ژرف ترین تعبیر از  مفهوم زندگانی کشید،   و چشمانش را که باز نمود  ناگه  نگاهش خیره گشت بر دخترکی  سبزه روی   و سر به هوا،   زولف بلند او در عبور نسیمی کوهلی  در هوا برخواسته بود و میرقصید دلبرانه.    دل پسرک  ربوده شد در پیچش موی خرمایی رنگ یار،  پیچید به دور  بازیهای  روزگار.     و نگاهش دوخته شد بر چشمان نافض و دُرُشتش بی اختیار.    

نگاهشان گِرِه ی کوری خورد بر نگاهش  بی ادعا و بی ریاح،  دلش لرزید   آن زمان.  

  قصه ی  عشقی  شوریده  و  رسوا کننده  آغاز شد و  پسرک  نمک گیر و  جلد  آن کوچه  شد ،  Puss||  مکث   +007 page 

       ۷صفحه بعد   play     ادامه <-----« 


صفحه  00017     سطر  اول  مدیریت سایت

خوابش هم نمیدید که چنین ساده لوحانه و  خام،  قدم در کوچه ی هزار پستوی بن بست عاشقی گذارد یک زمان.

  او در باورش نمیگنجید که اینچنین از پیچش عطری رهگذر و شیرین  مدهوش شود، طمع کرده و بهر چیدن گل خوشبو  کوچه را با نگاه  زیرکش شخم بزند و منشع آن عطر را  آویخته بر شاخسار  پیچک یاس،  بروی سر دری خانه ای حُرمت پوش همچون سایبان چتری سبز  بیابد و  با شوق چیدن شکوفه ی گل یاس، قدم پیش گذارد و رو در روی تقدیری عجیب ،  چشم درچشم  دخترک زشت،   خیره شود به  معجزه ی عشق.  

تا پیش از این حادثه،   او با عشق غریب بود  شدید. 


      پاراگراف آخر   خط  دوم 

اکنون در اولین  هفته ی  شور و شوق   عاشقی است ،  این روزها   نور تجلی و..حسی  ماورایی  گویی از عالم غیب  در وجودش تابیده شده است   جرعه ی نوری  ماورایی  از  برکه ی تعالی و حضرت عشق

پسرک گیج شد،   همه دنیا  را تار  دیده،   یادش آمد  تمام این لحظات را چندی پیش،  در خواب دیده . 

گوشه ی خلوت  کوچه ی  آشتی کنان   بر شانه ی  دیوار  نشسته بود و  سوت  میزد  که  مثل  همیشه  هاجر  مشتاقانه  و شتابزده  سمت  پنجره ی خانه ی مادربزرگش  یورش  برد  و  پنجره را باز کرد  و  ساده لوحانه  گفت :  

آخ  جون  باز اومدی اینجا؟   یعنی  سلام .  چرا  مزاحمت دخترهای  محله مون  میشید  ،  مگر   مادر تان  خواهر  ندارد  که  به  زنهای  محله  میگویی   خاله؟    ها؟   سلام  بخدااا 

پسرک  غمگین  و  اشکین  خیره  ماند به چرت پرت های هاجر  و  هیچ  نگفت  ،  هاجر   که  هیچ  عکس العملی  ندید  با  غم  و مات و مبهوت  گفت؛  

سلام مستحب بود  اما  جوابش  واجبه  هااااا    بهم  سلام  نمیگی؟  من ازت  یک ماه و سه روز و چهار ساعت وپنج دقیقه بزرگترماااا    چرا  ناراحتی ،   چی شده؟   از  من  ناراحتی؟   راستی   یه چیزایی  شنیدم  از  آذر  دختره آمنه خانم،    (بعد زیر لبی  با خودش زمزمه کرد؛    چی؟ نباید لو  میدادمش..).    خب  من شنیدم  توی بن بست خاکی و خمیده ،   روبروی  نانوایی  شعبه ی قدیم نفت انبار ،  بغل مغازه ی  مخروبه ی حاج سید کاظم   ،  همونی که سقفش کجه  و  ستون هاش چوبی  بودش  رو  میگمااااا،      اصلا  میخواستم چیز دیگه  بگم....   آهان   یادم  برگشت،  یعنی  به یادم اومد ،  میخواستم  بگم   که  شنفتم  توی اون کوچه خمیده که خاکیه ،   آخر بن بستش  یه درخت انجیل  پیر  به دیوار تکیه  زده ،   و شاخه هاش روو مث  دستاش  انداخته روی شونه های  دیوار...رررررر      میدونی  کدوم کوچه رو میگم که؟  

پسرک با بغض  سری  تکان  داد  و  با صدایی  دو رگه  و  غمدار  گفت؛  آره ابجی هاجر  میدونم کدوم  کوچه  رو میگی. خب بقیه ی حرفت رو بگو   

هاجر  از مشاهده ی حال غریب پسرک  چشمانش  درشت و ریتم حرف زدنش  جویده جویده و  بی رمق  شد و  کلامش را  ناتمام  قورت داد و خیره به او  پرسید ؛  

چی شده؟   چرا  گریه  میزنی؟  پسر که  روسری نمیزاره    (زمزمه کرد با خودش؛   ها؟ الان چی گفتم؟)  منظورم اينه که  پسر که  گریه  نمیزنه   

پسرک گفت؛  خب پس  پسر چی کار میکنه اگه گریه نمیکنه؟ 

هاجر که منغلب و  متاثر  خیره به او  زول  زده بود  و  مضطربانه  انگشتان دستش را در هم  میتنید  و  جدا میکرد و مجدد  همین حرکت را تکرار مینمود  گفت؛  

پسر  گریه نمیکنه،    نمیدونم که چی کار میکنه ،  اما فکر کنم  پا  میشه و راه میره و فکر  چاره  میکنه  .   شایدم بره زیر بارون  گریه  بزنه   تا کسی  نفهمه.  ولی چتر نباید  داشته باشی.  یعنی داشته باشه.   البته که تو  هرگز  ندیدم  پسر باشی....(زیر لبی زمزمه کرد و گفت؛ ها؟ چی گفتم؟)   منظورم  اينه  که  هرگز ندیدم تو  گریه  بزنی  و   الانم لابد  یه پشه رفته توی چشمت .      مگه  نه!؟        ها؟  با تو هستما!؟   مگه  نه؟    خب  دوتا   چی؟  بازم نه؟

پسرک پرسید؛  چی  دو تا؟ 

هاجر؛  پشه رو  گفتم ،  آخه  دو تا  چشم  عسلی  داری  و من گفتم یه دونه  پشه  رفته  باشه توی چشمت،   اما  بعد دیدم  اونجوري  نمیشه  به  دو  تا  عدد  پشه  نیاز  داره  تا  دو تا  چشمی  گریه  کنی .    

پسرک  بینی اش را  کشید بالا   و  گفت؛  آره  ابجی هاجر  پشه  رفته 

هاجر  با خودش حرف میزند  و پیچ و تاب میخورد  و  زیر لبی  قرقر  میزند و ارام میگوید؛  دوباره اومد،   داره  میاد   وااااای 

پسرک  ؛  چی؟  

هاجر :  هیچی  ،  عیبه   .       

سکوت.....

و صدای جیرجیرک 

هاجر:  شنیدم عاشق  شدی؟   توی اون کوچه ی بن بست  خاکی  تنگه   که  باریکه   و  وسطاش  تاریکه   ،    همونی  که  بچگیا  میرفتیم  هفت سنگ  بازی  میکردیم  داخلش...   یادت  هست  پسرک  

پسرک:  آره      پسرک  همه چیز رو  به یاد  داره  .    

هاجر  از  موضوع  به  راحتی  فاصله میگیرد  و فراموشش میشود  که  صحبت اصلی چه بوده   و  میگوید : 

من الان  ناراحتم  گاهی.   چون  همه جا  آفساید  شده  

پسرک سرش را با  تعجب بلند میکند  و  میگوید؛  منظورت  آسفالت  هست؟ 

هاجر   ؛   آره  همونی که  تو  گفتی  درسته .    الان اگه بچه ها  تصمیم بگیرند  هفت سنگ  بازی کنن   طفلکی ها   سنگ  از کجا  پیدا  کنن؟   چون  همه جا  آفساید شده  دیگه  ،   هیچ  سنگی  نیست...      وای  بعد از هفت رو  هنوز تموم نشده  ،  بازم میادددد 

صدایی  از داخل خانه ،  توجه ی هاجر را  جلب  میکند   و او  هراسان  میگوید؛ 

وااای   مادرم  اومد  ،    بپر  پایین  از  روی  دیوارمون  ،     الان  دعوامون  میکنه     خداحافظ  

پسرک 

میدانست  که در چرخه ی دست  بیرحم طبیعت افتاده،   دل  شکسته بسیار پیش از این.  

حال نیز دلش شیشه ی  نازک  جام عشق شده در تیررس  بی اعتنایی های  کردار و رفتار  شیرین عقلانه ی یار.   گویی دخترک از عقل سلیم نا آشناست،  رفتارش و لحن کلامش  لوس طبعانه و  خالی از بلوغ فکری ست،  داىم فکر ناز کردن است و عشوه های بی وقت و بی مکان.  

گویی تاکنون دخترک انباری از باروت بوده  در 

دخترک  هیچ تناسب ندارد  از پایه و اساس.   

هیچ چیزش تعادل ندارد   ناز کردن های  ناتمام است ،   تجربه ی نور عشق   اشکین میشدند هر شب از یادش.  اما پسرک بی اعتنا به تیغ تیزِ نگاهش بود و  نگاهه بُراق و گیرایش را بر نگاه هرکه ستون میکرد ، تیر غیبش میرفت و از دریچه ی چشمانشان تا عمق قلب های کوچک و تنهایشان رخنه میکرد،      ||  Puss   مکث   page003+


003 سه صفحه بعد <<<«‹‹‹ 

صفحه  0020    پاراگراف آخر   _  سه سطر  آخر 

پسرک  بیچاره ،   با آنکه خودم هم دل خوشی از او  ندارم   اما  باز  دلم  از  شدت رسوایی وی  به  درد  آمده  و  از اینکه اینچنین  بی آبرو  و انگشت نمای خاص و عام  شده   چنان  ناراحتم  که  دلم میخواهد برای معصومیتش   زار زار  گربه کنم.....


        مکث          Puss   

                             Page28+   ۲۸ صفحه بعد »»»»»›››››>>>   

ادامه «--‹      play 

صفحه 048   / پاراگراف آخر /   سه خط آخر 

  بیچاره  پسرک  عجبم از حد و مرز  بی رحمی آن دخترک زشت و درشت  چشم   .     به گمانم  در سینه اش از روز عزل  جای بذر  گل  احساس،   یک مُشتی از  خاک و سنگ و  کلوخ   ریخته است این روزگار .   ببین  چه  کرده  با  این  پسرک  یتیم  و  بینوا... 

مادرش با حالتی معنادار  و  غضب آلود  گفت؛   هاجرررر  چقدر حرف میزنی  دختر ،   مگر  صبح  کله پاچه  خورده ای  یا  که  کله ی  خر ؟   بس است  کمی زبان  به دهان  بگیری  بد نیست.   مگر نمیدانی که  آمنه خانم  زمانی  خودش  قصد داشت که  دخترش  آذر  را   به  عقد  این  پسرک  بینوا  در آورد .   البته  آن موقع  هیچ  هم  بینوا  نبود   و  یک  سر  داشت  و هزار  سودا    

هاجر  با  حالتی  بی ریاح  و ساده  لوحانه  دو  سوی روسری  اش  را  گرفت و زیر گلو با  بُغض  گِره  زد  و تاج روسری اش را  جلو کشاند و  طبق معمول از  غصه  گونه هایش گل انداخت و نگاهش را  به نقطه ای نامعلوم از فرش، زیر پای  آمنه  خیره  کرد و گفت ؛     این رسمش  نیستاااا   آمنه  خانم   شما  همیشه میدونستید  که من  خاطرخواهش هستم،   حتی آذر  هم  میدونست ،  بعد تصمیم داشتی  دختر  خودتو  بدی  بهش!؟    خیلی  یهو دلم  قولنج کرد   غم باد  گرفتم  یهوووو

آمنه خانم  از آنجایی که میدانست  هاجر  کمی  شیرین عقل و  یلخی است ،  هیچ  نگفت  و لبخندش را  با زحمت  قورت  داد  و با ابروهای  بالا رفته اش  نگاهی به  مادر هاجر  کرد   تا عکس العمل او را  ببیند 

مادر هاجر  با  تلخی   تشر  زد و گفت ؛  خوبه  خوبه  خووووبه ،    آدم  قحطی بود   هاجر خاطرخواه بشه خخخخ      پاشو  برو   سبزی ها رو  پاک  کن  ، دخترک  خول... 


   مکث   39 صفحه  بعد      Puss    +39page

صفحه  0087     سطر اول                Play     ادامه <----‹

.   بیچاره  از چاله در آمد،  و چه  شیک و پر افاده و ادا،  و اطوار  افتاد  به قعره چاه.  و  کرشمه   که از سفر فرنگ آمده بود چند صباحی بماند و برود،  اما به تیر عشقش زخمی برداشت و بی بال و پَر  ،  در زنجیر و در بند  شد به کنج قفس تنهانشست و  زمينگير  شد عاقبت.... 

همسایه تا دخترک بی سایه و غریب،   از دوشیزه ی پیر، تا  بانوی چهل گیس بهار و یا که دختر آذری،  و پریچهر  عزیزدُردانه ی  حاجی الماسی  

و یا  آن یکی،  آن ته طغاریِ ارباب محسن،  همانی که از غمش  رها کرد  درس و مشق،  خانه نشست به حُزن و اندوه و گشت بیقرار. 

 بانوی هرزه ی  زاده ی تیر.   

پسرک شیرین سخن ،  خوش مشرب و شکیل،   مدعی بود  بر صفحه ی قُمارِ شطرنج زندگی. 

او در 

پسرک تا قبلش،  شاد و شرور ، محبوب و غیور  از زندگیش راضی بود،  هرچه داشت  بستش بود،  راضی بود ،    روزگار بر وقف مُرادش،   دنیا به کامَش و زمین و آسمان در دستش بود، البته  تا چند قدم پیش،  و قبل از  ورودش به بن بست هفت خان عاشقی،   او  آشناترین غریبه ی شهر بود،   خالی از  آه و حسرت و  ناآشنا با واژگانی همچون ؛ ( ای کاش  _  غم هجران و   _ کاشکی.)...  

او واسه همه  رویای محال بود ،  و هم نفسی با وی بهر همه  افتخار ،   او  دوست همه،  و همگان دوستدارش،  

  یک دل داشت و صد  دلداده ی هجران در شهر.

 یک صف طویل از نوجوان و جوان و بالغ تا به پیر ،  همگی  دخترکان ساده دل و بی همنشين،  از  دختر همسایه گرفته تا به آن بیوه عروسِ بالانشین،  خاطرش را خریدار بودند  ولی او  سنگدل  ،  تنها دل میشکست بی ترحم. 

خودش نیز میدانست که خاطرش عزیز است بهر مردم  شهری خیس.   پس سینه سپر میکرد و با قدی بلند،   سرش بالا میگرفت و نگاهه بی حیایش را  خیره ميداشت بر  شخصی جدید.  

پسرک عاشق کم نداشت ،  از     دختر تحصیل کرده ی  سبزه رویِ،  آمده از سوی شهر خشک اردکان 

  و  یا که همین  خواهر کوچک و  نور چشمی  جناب سرهنگ  که ساکن خانه ی اشرافی ست و دارد یک دوجین  نوکر و خدمتکار و  جیره خوار 

آن دیگری،  نوه ی  خانم مشکات که درس در طب و درد و درمان خوانده بود،  همانی که روز نخست از سفر فرنگ با پاشنه ی بلند  و عینک گرد و سیاهش،  چتری سفید در صلات آفتاب ظهر دم بر سر گرفته بود،  دخترکِ افاده ای و  فرنگی،  اوایل حتی  فارسی حرف زدن از خاطرش رفته بود  و   یک در میان  میگفت ؛  اوکی هانی.....  اوه  مای  گاد.....   نو، پروبلم.....   آی لاوِد...... 

او،  آنقدر غریبی میکرد که گویی دخترِ شاهه پریان شده،   از همه دوری میکرد  و دستکشی سفیدی دایم همه جا  دست میکرد،  کلاه فروشی در رقابت با کلاه های فرنگی اش  چپ میکرد.  به گمانم آن دو سه چمدان بزرگ که راننده می آوردش در بَدوِ ورودش در روز نخست، تمامی تپانده شده بود از کُلاه های  هزار رنگ و رخسارش،   چندی نگذشت که صید گشت در دام  تور نامریی صیادش.   دلم خنک شد،   نمیدانم بار نخست کی و کجا بود که  به درد عشق پسرک گشت دچار!؟   اما به یادم مانده  چهره ی گریانش  که با هزار التماس و درد و ناله  می دوید به دنبالش. پسرک هم که بی خیال،  میگذشت از مقابل عشقش و می انداخت دخترک را در چاه هجران و شب گریه های نا تمام.   هنوزم که هنوزه،  دخترک کنج اتاق تاریک خانه ی مادربزرگش،  تکیه به  گوشه ی خلوت تنهاییش زده و  اشک صورتش را غسل میدهد و شب گریه های بی صدا، لالایی های شب تارش میشود،..... 

 این نوه ی پر فيس و افاده ی  خانم مشکات را  تجسم میکنم گاه بی اختیار،  و سراپا غرق حیرت میمانم از حکمت های نهفته پشتِ  این ماجرا. 

چه سختی ها کشید از کودکی،  وقتی که مادرش را در شلوغی های انقلاب کشتند   و پدرش را لب مرز،  حین فرار ربودند و برنگشت،   دخترک هفت ساله بود  که به اصرار خانم مشکات، همراهه یکی از اقوام از این سرزمین رفت،   در فرنگ درس خواند و بالغ شد و  از یاد برد تمام تلخی های  روزگار.  تمام اهالی کوچه ی مشکات  سربلند بودند از آخر عاقبت  این دختر بچه ی یتیم و بی پناه.  و حین صحبت ها  اسمش را با  افتخار و غرور میچسباندند  تنگِ صفت و  پیشوند ،  دکتر جراح    و    اسمش پیچیده بود در شهر  سالهای آزگار .   که  نوه ی خانم مشکات  دکترای اعصاب و روان در  سرای  فرنگ  شده و  برای دیدار روی ماه مادربزرگش  بیتاب است و بیقرار. 

روزی که می خواست بیاید   سر تا به انتهای کوچه را خودم آب و جاروب کردم ،  انهم سه بار. 

چون خزان بود و باد و بوران،  و امان از برگریز درختان  این کوچه در خزان.   اللخصوص این درخت گردوی  خانه ی  اجاره ای.  گردویش را مستاجر های  غربتی میخورند و زحمت  جاروب کردن برگهای زردش بر عهده ی من.   

منم کم ساده  نیستم،   نافم را  با محبت و مهربانی زده اند،   مادرم به سکینه رختشور  میگفت ؛  این هاجر  هیچ زرنگ  نیست  ،   سراسر به عمه  صدری اش کشیده،  چه ازچهره و چه از رفتار گفتار.   عمه صدری اش هم  مهربان بود و  ساده دل،   اما  بد شانس ولی  گاهی هم  ناقلا  و  ابزیرکا  میشد  ،   و  موزیانه  نقشه کشی میکرد و دوره می افتاد در  محل و خواستگار دخترکان دم بخت را  مییافت و راهه آنان را میزد و از بس بدمیگفت  که  آنان پشیمان میشدند   

 

.  


 


 


      قسمت هایی تصادفی و  رندوم  از  داستان  بلند  عاشقانه بود  ،   ببخش  که  تا آخر اجازه ی  بازنشرش  رو  ندارم .   خودمم  نخوندمش  هنوز .  

نظرات (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
تجدید کد امنیتی