خاطرات ماوراءطبیعه حقیقی از مخاطبین پیج
حتما شما هم در مورد دیده شدن از ما بهترون داستان هایی رو از بزرگترهای فامیل شنیدید در این پست داستان هایی در مورد ماجراها و تجربیاتی که افرادی در زمینه ماورایی ( ملاقات با اجنه ها بصورت تصادفی) داشتن و به گفته ی خودشون واقعی هست رو براتون قرار دادم
ایلامی بلاگ داستان های برتر شین براری کلیک کنید
)کاربران محترم با اصرار شما این داستان ها به اشتراک گذاشته شده . پس اعتراض نکنید. اینها را بنده یعمی ملیکا نه تایید میکنم و تکذیب )
[][][][][][][][][][][][][][][][]][][][][][][][][][][][][][][]
New Story
مادربزرگم در یه خونه خیلی قدیمی در یکی از محلهای اصیل و سنتی شهر زندگی میکرد
خانه ی قدیمی:
من خیال میکردم مادربزرگم دچار زوال عقل و یا نصیان شده و سالهای متمادی به حرفهاش توجه چندانی نمیکردم و میگفتم که لابد هزیان میگه و یا داره منو دست ميندازه ... اما......
آغاز داستان حقیقی و خاطره مستند شماره یک
[][][][][][][]Grandma And Jin [][][][][][][][]
مادربزرگم اهل شمال و شهر رشت بود ، ته تقاری یک خان و بزرگزاده بود ، عکس های سیاه و سفیدش با گذشت سالهای بسیار هنوز با کیفیت و هنری بنظر می رسید و گهگاه که به همکلاسی های دوره ی دبیرستانم میگفتم که مادربزرگم از نوجوانی یاد گرفته بود پیانو بنوازه و خودشم پیانو داشت در سالن منزل پدریش،...
دوستام میخندیدند و خیال میکردن دارم الکی و محض شوخی میگم و باورشون نمیشد، و اونا هم پشت بندِ این حرفم ، کم نمی آوردند و برای خالی نبودن عریضه چیزهایی دروغکی و طنز آمیز میگفتن مثلا یکی میگفت ؛ آره سودابه راست میگه ، آخه مادربزرگش رفیق فابریک موسیقی دان باخ بوده ،
بعدشم دیگری اضافه میکرد و میگفت؛
مادربزرگ منم از نوجوانی استاد و رهبر ارکستر ملی بوده و با دو تا میل کامواش جلوی صف ارکستر می ایستاد و گروه رو رهبری میکرد، البته چون کمی ناخوش احوال بود با عصای چهار پایه اش رفت و آمد های لاکپشت وار میکرد و سر آخرم بین مسیر سالن اصلی تالار فجر تا به سرویس بهداشتی بانوان از دنیا رفت.
دوست دیگر با کمی طنز میگفت ؛
حالا باز شانس آورد قبل از رسیدن به سرویس بهداشتی فوت شد، چون وگرنه شک ندارم که روحش توی پره های هواکش گیر میکرد خخخ
خب منم همرنگ جماعت میشدم و با چنین دوستان کله پوک و کم ادب همصدا میخندیدم و سالها گذشت من دانشگاه رفتم و....
استاد الهیات راجع به چیزهایی سر کلاس سخن به میان اورد که تمام وجودم متحول شد و برای اولین بار سعی کردم برخلاف تمام طول عمر ، گوش به دستورات مادربزرگ بدم و به حرفاش جامع عمل بپوشونم، البته چیز زیادی از آدم توقع نداشت، اما در بدوِ ورود سریع یه حوله میداد و میگفت باید بری دوش بگیری، غسل و وضو و بعد وارد اتاق های خونه بشی. و هر بار هم لحظه ی ورود به هر اتاقی مودبانه سلام بگی.
فکرشو کنید اتاق خالی رو من سلام میگفتم .
و این نوع رویه سبب به وجود اومدن یک خیال در باورم میشد و به نوعی معنای روشنی داشت که به آدم تلقین میکرد غیر از من و مادربزرگ افراد و یا شاید بهتر باشه بگم ، موجوداتٰٰ دیگری هم در این خونه هستند و زندگی میکنند.
یادم رفت که بگم ؛ من چون سفید روشن بودم یعنی سفید پوست بودم و چشمای رنگی سبز داشتم همیشه از بچگی مادربزرگم بجای اینکه منو سودابه صدا کنه بهم به شوخی میگفت ؛ کاسِ کولی.
پاورقی" (کاسِ کولی= نوعی ماهی در دریای شمال است که چشمانش سبز است. و کلمه ی کاس = به تعبیری چشمان سبز رنگ میشود و کلمه ی کولی نیز اسم ماهی است. و نوع دیگرش نیز به اسم سفیده کولی شهرت دارد)
_______________________________ادامه_____
همیشه یادمه مادر بزرگم تنها زندگی میکرد و بابابزرگم قبل از بزرگ شدن بابام فوت کرده بوده همیشه مادر بزرگم میگفت : ننه جون از اونا میان منو قلقلک میدن و منو اذیت میکنن طوری که حالم بهم میخوره همیشه یادمه قیچی زیر متکاش میگذاشت ولی بازم اذیتش میکردن تا حدی که گاهی میگفت ننه وسایل خونه رو جابه جا میکنن و میز رو میکشن اینطرف و اونطرف بهشون میگم نکنید ولی گوش نمیدن.
من میترسیدم اما چرا دروغ بگم باور نمیکردم تا که بعد از امتحانات ترم دیماه ، دلم برای مادربزرگم تنگ شد و بعد از دو ماه رفتم پیشش .
یکشنبه ی تاریک و خلوتی در اواسط دیماه بود و من به خونه ی مادربزرگم رسیدم ، درب کوچه قبل از فشردن دگمه ی آيفون باز شد، من با تعجب به بالای درب و اطرافش نگاه کردم تا ببینم مگه دوربین گذاشته که منو دید و سریع درب رو باز کرده!
رفتم از روی ایوان سمت اتاق مادربزرگ بشکل عجیبی کل خونه تمیز و حیاط آب و جاروب شده بود و عجیب تر از همه توی چله ی زمستون گلدان های صف کشیده ی روی ایوان بود که یک در میان شکوفه داده بودن ، من کلاسور خودمو دو دستی بغل داشتم و وارد اتاق شدم، مادربزرگ پشتش به من بود و داشت حرف میزد، حتی جواب سلامم رو نداد، و من تکرار کردم و گفتم ؛
سلااااام. مادرجون ببین کی اومده ، نوه ی شیرین زبان و نور چشمی اومده،
ولی از شوخی و لحن لوسانه ی من ، هیچ استقبالی نکرد و با تلخی و تعجب برگشت سمت من و گفت ؛ واااا؟ چند بار سلام میکنی دختر جون؟ تو چرا مقنعه سرت کردی ، چی شدش که؟ قرار شد بعد از آب و جاروب حیاط و گل دادن به گلدون ها و خالی کردن حوض از برگای خشک و آب ریختن درونش ، این اتاقم تمیز کنی ، پس چرا یهو شال و کلاه کردی و جلوی درب ایستادی میخوای بری و بهم داری میگی ؛ سلام!؟
من با کمی گیج بازی و اضطراب گفتم ؛ باشه بزار برم وضو بگیرم، لباس عوض کنم و میام کمکت میکنم.
بعد از یک ساعت...
مادر بزرگم گفت ؛
سفیده کولی، چرا ظهر ناهار میخوردم دم در ایستاده بودی و هرچی بهت گفتم غذا بخور گوش نکردی؟؟؟ .
و من با اینکه میدونستم اون مشکل آلزایمر نداره اما همش خیال میکردم مغزش دچار نقص فنی شده و این حرفهای بی ربط و غیر واقعی رو طبق همیشه میزاشتم به پای اختزای سن و سال بالاش و با لبخندی مصنوعی و شایدم هیستریک و عصبی سری تکان دادم و گفتم ؛ گرسنه ام نبودش...
(درصورتی که من ظهر اصلا اونجا نرفته بودم.)
اون شب ، فهمیدم که مادربزرگم داره توی رخت خوابش با کسی بحث میکنی و با صدای آرام و مخفیانه چیزهایی رو زمزمه میکنه، او میگفت ؛
چرا منو فریب میدی؟ سودابه موه هاش رو کوتاه کرده و رنگش طلایی هست اما تو از صبح خودتو بجای اون جا زدی و بهم گفتی که مو ههای بلندت رو رنگ گذاشتی،سیاه کردی، من ازت کار نکشیدم، تو خودت گفتی که حاضری توی تمیز کردن خونه بهم کمک کنی. خب برو به همون دَرزه شکافدار دیوار، و دیگه بر نگرد اینجا . تو بازیگوش و شیرین عقلی. من حتی هنوز گردنبند قدیمی ام رو پیدا نکردم و حتما کاره تویه. چرا وسایلم رو جابجا میکنی؟ چرا تا عطر کوندور و عود بلند میشه سریع سر میرسی؟ پوست پیاز ها یادت هست؟ کاش یک ذره مث ما آدمها شَرم و حَیا سرت میشد. بیخودی قدت رو بلند نکن، دستهات حتی اگه ده متر هم دراز بشن باز من ازت ترسی ندارم. تکلیفم باهات روشن نیست، اگه بد بودی میگفتم کافری ، اگه خوب بودی بهت میگفتم که برکت خونه هستی. اما تو بازیگوش و مردم آزار هستی ، و مادرت هم مث خودت بود ، منو قلقلک میداد توی جوانی ام.
من درب چوبی بین دو تا اتاق رو یهو باز کردم و سلام نگفته مث برق رفتم توی اتاق مادربزرگ تا بلکه ببینم داره با کی حرف میزنه ، وقتی وارد شدم دیدم هیچکی توی اتاق نیست غیر از گربه سیاهه ی مادربزرگ که روی تاخچه ی عریض پنجره ی اتاق نشسته بود ، و سرش هم به مفهوم ندامت پایین بود ، از همه مهم تر این بود که مادربزرگم هیچ واکنشی از ورود بی خبرم بروز نداد و به حرفهاش ادامه داد، انگار منو نمیدید، نگاهش کردم و دیدم نشسته روی تختش و چشماش بسته ست و داره توی عالم خواب حرف میزنه، آروم صداش کردم و اون با ترس و هول از خواب پرید و چند تا نفس عمیق کشید ، بهش یه جرعه آب دادم و از پرسید ؛ چی شده کاس کولی؟
گفتم هیچی داشتی توی خواب حرف میزدی .
چندی بعد....
همیشه دلم میخواست صحت گفته های اونو باور کنم تا اینکه یک شب تابستون پیشش موندم و توی حیاط روی تخت دراز کشیدم با وجودی که میترسیدم اما نیروی کنجکاوی بر من غلبه کرده بود دقیقا روبروی من یه ایوون تقریبا بزرگ بود و من پایین توی حیاط کاملا ایوون رو میدیدم و مطمئنم بیدار بودم چون از ترس خوابم نمیبرد...
کمی از شب که گذشت دیدم یه زن با موهای مشکی بلند که موهاش خیلی ضخیم بود از زیر زمین اومد بیرون قلبم داشت میترکید از ترس از پله ها بالارفت و دقیقا پشت به من ایستاد نای حرکت نداشتم و حتی نمیتونستم فریاد بزنم روی تخت نشستم و فقط بهش نگاه کردم، یادم بود که میگفتن از ما بهترون یا جنها سم دارن واسه من به پاهاش نگاه کردم و چیزی به مفهوم سم ندیدم اما پاهای انسان نبود و یک حالت وارونگی خوف آوری در سمت و جهت پاش وجود داشت و انگار چند میلیمتر پایانی کف پاهاش از چوب بود ، اون برگشت و به من نگاه کرد و من دیگه نفهمیدم چی شد و از هوش رفتم...
من خاطره ی حقیقی خودم رو براتون نقل کردم، شایدم درونش هیچ حادثه هیجان انگیزی رخ نداد اما لااقل تمامش واقعیت بود. در ضمن این سالها پس از فوت مادربزرگم اون خونه نیمه مخروبه شده ولی یک پسر دایی دارم در ایران که تنها بازمانده ی خاندان ما در ایرانه. و ظاهرا بعد دانشگاه برگشته به شهر خودش و به هر طریقی بوده ناچار به سکونت در اون خانه ی وارثی شده.
من الان 45 سالگی خودم رو میگذرونم و میدونم برخلاف من، شهروز، پسردایی ام، هیچ خاطره ای از مادربزرگ و اتفاقات درون اون خونه نداره و با 23 سال سن، رفته وسط دل خطر و داره توی اون خانه ی وارثی زندگی میکنه، امیدوارم اتفاقی براش نیفته....
[][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][]
New Story the Jin
برجک :
روز اولی بود که پامو میذاشتم تو پادگان...
پادگانمون وسط کویر های شهرستان میبد توی یزد بود
وسط مرداد ماه بود هوا خیلی خیلی گرم بود و هرجارو که میدیدی فقط کویر بود
جو پادگانم خیلی جو سنگین و فوق العاده نظامی تر از نظامی بود
کسی با سربازای جدید حرف نمیزد و بهتره بگم اصلا آدم حساب نمیکردن
سنگین ترین کارا رو دوش سربازای جدید بود
از همون روز اول ورودم به هرکی میرسیدم ازم میپرسید جدیدی ؟ میگفتم آره میگفت بالای برجک خوش بگذره...!!
منم متوجه حرفشون نمیشدم پیش خودم فکر میکردم برجکم یه پسته دیگه مثله بقیه پستا ... اولش پستای تیمی مثل گشت و نزدیک پادگان رو بهم دادن تا توجیح بشم تو کل این مدت هم سربازا و فرمانده ها کلی داستان از جن و دیو و ارواح که تو پادگان بود برامون تعریف میکردن و میگفتن هر چندوقت یکبار یه سرباز اینجا روانی میشه و میفرستنشون خونه حتی چنتاشون معافیت دائم گرفتن منم پیش خودم گفتم سربازا زرنگن اینطوری خدمت رو دور زدن...!
یکی دو هفته این طوری گذشت تا اینکه من با یکی از سربازای نسبتا قدیمی آشنا شدم و طولی نکشید که رفیق شدیم ازش پرسیدم داستان برجک چیه؟؟؟؟ گفت تو این پادگان بیش تر از 10 تا برجک هست همشون به هم نزدیکن اما فقط یدونشون از همه خیلی دورتره که تقریبا سمته کوههای پشت پادگانه و خیلی ترسناکه شایعه شده اونجا پر از جنه ... و کسی پست نمیده اونجا غیر از جدیدا و سربازای تنبیهی ...! ازش پرسیدم تا حالا اونجا پست دادی؟؟؟ گفتش آره هزار بار اما من که چیزی ندیدم شاید فقط ترسوها میبینن اما یه شب یه سرباز از ترسش تشنج کرد رنگش مثل گچ شده بود و زنگ زدن به خانوادش و اومدن بردنش...!
خلاصه بعد از مدتها نوبت به من رسید که برم بالای همون برجک سربازای قدیمی خیلی چیزا تعریف میکردن اما راستشو بخواین همش به خودم فحش میدادم که چرا اومدم خدمت... بالاخره ماشین رسید به برجک ( برجک فاصلش زیاد بود و با ماشین عوض میکردن پستارو) بسم الله گفتم و رفتم بالا همه چی باهام بود بی سیم و اسلحه و یه فانوس کوچیک ....
خلاصه تنها شدم و تا جا داشت با دوربین دور و برمو نگاه میکردم که ببینم چیزی به چشمم میخوره یا نه 1 ساعت از پستم گذشته بود همش خدا خدا میکردم تموم بشه که دیدم به نفر از سمته کوههای پشت پادگان داره میاد سمتم ... اولش فکر کردم گشته اما نه یه پسر جوون با یه لباس خاکستری دقیقا مثل لباسای خودمون نزدیک تر شد میخواستم شلیک کنم اما ترسیدم توهم باشه و دردسر درست بشه برام انقدر اومد جلو که تونستم صورتشو ببینم خوب که دقت کردم دیدم خودمم!!!!!
اصلا باورم نمیشد صحنه ای رو که میدیدم یهو انگار سرم سنگین شد و بدنم نمیتونست سرمو نگه داره از برجک اومد بالا وقتی چشمام تو چشماش افتاد، دیدم دقیقا خوده خودمم ، چشمای خون افتاده و صورت سیاهی داشت و یه لبخند شیطنت امیز رو لباش، زانوهام سست شده بود و میلرزید و فکم قفل شده بود ، دستامو نمیتونستم تکون بدم فقط چسبیده بودم به دیوار و لبام همش میلرزید،
اومد جلو تر قلبم داشت از جا در میومد تا نزدیکم شد یه سیلیه محکم بهم زد و از حال رفتم ... وقتی بیدار شدم دیدم همه دورم جمعند تو بیمارستان و دکتر بهم گفت حالت خوبه ؟؟ اما من نمیتونستم حرف بزنم .. اشکم درومد ولی هرکاری کردم نتونستم حرف بزنم. .... بالاخره منو فرستادن تهران و بعد از شش ماه تونستم حرف بزنم و انتقالی گرفتم اومدم تهران...
خاطره شماره 3
[][][][][][][][][][]Number 3 [][][][][][][][][][]
لامپ های روشن و خاموش
چند ماه پیش عصرپاییزی ، خونه تنها بودم داشتم تلویزیون نگاه می کردم ، هوا کم کم داشت تاریک می شد ،رفتم همه ی لامپها ی اتاق ها و حیاط رو روشن کردم دوباره اومدم تلویزیون نگاه کنم ، بعد از مدتی ناخودآگاه احساس خوف و ترس کردم، در حالی که بارها و بارها من روزها و شب ها خونه تنها مونده بودم و این اولین بار بود که بی دلیل می ترسیدم ، احساس می کردم کسی به جز من هم تو خونه اس و حرکاتمو زیرنظر داره و مواظب منه ، پیش خودم گفتم شاید تنهایی باعث همچین احساسی شده ،
برا همین زنگ زدم به مامان و بابام و پرسیدم که کی از عروسی برمیگردن ، اونا هم گفتن که ساعت 9 ، 10 شب میان... سه چهار ساعت تنهایی تو اون شرایط برام واقعا سخت بود ،یا باید سه چهار ساعت تو اون سرما میزدم بیرون یا از دوستان و آشنایان دعوت می کردم بیان خونمون ، پس زنگ زدم به دو تا پسرعموهام و سعی کردم بدون اینکه متوجه ترس من بشن دعوتشون کنم تا بیان، گفتم که آهنگهای جدید دانلود کردم فلش مموریشونو بیارن تا آهنگ بزنم ، خوشبختانه اونا هم قبول کردن ولی بیست ، سی دقیقه طول می کشید تا اونا برسن ، به ناچار صدای تلویزیونو زیاد کردم و سعی کردم خودمو مشغول نگه دارم ... ولی رفته رفته احساس ترس و خوف من بیشتر می شد و صورتم از ترس عرق کرده بود...
۰۸:۳۰
بعد بیست دقیقه دیگه نتونستم بمونم، پیش خودم گفتم الانه که برسن، چند دقیقه بیرون باشم بهتر از این که اینجا تنها باشم ، رفتم کاپشن و کلاهمو برداشتم و پوشیدم، چراغهای اتاق رو خاموش کردم ، فقط چراغ حیاط رو روشن گذاشتم ... اومدم در حیاط رو باز کردم رفتم بیرون تا خواستم در رو ببندم پسر عموم داد زد نبند اومدیم ... بعد سلام و احوال پرسی پرسید جایی می خواستی بری ؟ منم برا اینکه متوجه قضیه نشن گفتم نه می خواستم برم یک کم برا امشب میوه و تخمه و آجیل خرید کنم تا دور هم خوش باشیم ! پسر عموهام نذاشتن گفتند فقط نیم ساعت می تونند باشند چون کار واجبی دارند باید برند ... حالا من مونده بودم که بعد نیم ساعت که اینا رفتند می خوام چیکار کنم ....
با هم رفتیم تو خونه وارد حال شدم کلید چراغ رو زدم روشن نشد ، رفتم کلید چراغ اتاقهای دیگه پذیرایی ، خواب ، آشپزخانه رو هم زدم بازم روشن نشدن ، با نور موبایل کنتور برق را رو هم چک کردیم درست بود بعد چند دقیقه تلاش ، پسرعموم گفت حتما لامپها اتصالی چیزی شده سوختن ، چهار پایه آوردم رفتم بالا لامپ رو چک کنم دیدم لامپ باز شده و هر لحظه امکان داشت بیافته پایین، انگار یکی لامپها رو باز کرده بود ،لامپ رو سفت کردم روشن شد، در کمال ناباوری تمام 5 لامپ داخل خونه شل شده بودند ... بعد اینکه لامپها روشن شدن قضیه رو برا پسرعموهام تعریف کردم ، اونا هم گفتند بهتره امشب اینجا تنها نباشی و تا اومدن مامان بابات با هم بیرون باشیم ....
با ماشین 3 ساعتی گشتیم و شام رو هم بیرون خوردیم ولی همش تو ذهنم این سوال بود که کی می تونه در عرض بیست سی ثانیه همه ی لامپ های خونه رو باز کنه و بعد در بره!
بعد اینکه مامان بابا اومدن ماجرا رو تعریف کردم ولی اونا زیاد جدی نگرفتند ، بابام گفت که لامپ ها رو من شل کرده بودم و از این حرفا که من نترسم ....
چهار پنج روز بعد این ماجرا پدرم خونه تنها بود و من و مامانم رفته بودیم شهرستان ،پدرم تعریف میکنه :
همه ی چراغها رو خاموش کردم و گرفتم خوابیدم ... حول حوش ساعت 2 بود که از خواب پریدم دیدم چراغ اتاق خواب روشنه رفتم پذیرایی دیدم چراغ اونجا هم روشنه ، همه ی پنج لامپ خونه روشن شده بود ... بابام میگه زیاد جدی نگرفتم گفتم شاید از بس خسته بودم یادم رفته خاموش کنم...چراغها رو خاموش کردم گرفتم خوابیدم بعد نیم ساعت دوباره با نور لامپ اتاق بیدار شدم بازم همه ی لامپ ها روشن شده بود ... این بار رفتم آشپرخونه یک چاقو برداشتم همه ی کمد ها اتاقها ، دستشویی، حمام رو گشتم ولی کسی نبود ، اتاقها رو هم قفل کردم، اومدم پذیرایی تلویزیون رو روشن کردم، صداشو قطع کردم ،چراغها رو هم خاموش کردم .... رو مبل دراز کشیدم ولی با نور تلویزیون چشممو دوخته بودم به کلید لامپ ، تا ببینم کی لامپ ها رو روشن می کنه ....
یک ساعتی منتظر موندم خبری نشد یواش یواش داشت خوابم می گرفت و چشمام بسته می شد که یهو دیدم چراغها روشن شدن ولی چیزی ندیدم ... فوراً از مبل بلند شدم رفتم سمت کلید لامپ دیدم به پایین فشار داده شده و روشن شده ... در ها رو چک کردم دیدم قفله ...
پدرم اون شب تا صبح بیدار مونده بود و فردا ماجرا رو برا دوستاش تعریف می کنه و اونا هم چند سوره از قرآن و دعا رو سفارش می کنند که بخونه ، بعد از اون شب دیگه این اتفاق تکرار نشد ....
[][][][][][][][][][][][] finish [][][][][][][][][][][]
http://blogfa00.blogfa.com مرجع
