رمان موبایل

   خاطره ای  ساده است،  

 من (شهروز، ص)  در مقطعی از نوجوانی در تابستان های تعطیل،   به سر کاری میرفتم تا  تابستان را زودتر به مهر ماه برسانم  و از سر بگذرانم و هم اینکه  این میان در آمدی داشته باشم.    هفده یا هجده ساله بودم که در خیابان شیک،  سمت بوتیک های از ما بهتران،  و کُنج  زاویه ی فرسوده ی بازار،  درون فروشگاهی ویترین  میزدم و  شاهد  اتفاقی ساده بودم که  با گذر زمان  در یادم  ماند و  هر از چندگاهی  بی اختیار  به  یادش  می افتادم   ،   و در خاطرم  پُررنگ تر میشد ،    آن ماجرا را برایتان  نقل میکنم ؛ 

عصر یک روز  گرم  و  شرجی  تابستان  و در  گذر از  ایام تعطیل پسر بچه ای شش،   هفت ساله جلوی ویترین مغازه ای که ویترینش را  نصب میکردم  ایستاده بود. . پسرک پا برهنه بودو لباس هایی کهنه و پاره بر تن داشت.  زن جوانی که از انجا می گذشت با دیدن پسرک نگاه    حسرت باری را در چشمان ابی رنگش مشاهده کرد.      پس دستش را گرفت و او را به داخل مغازه   آورد و برایش یک جفت کفش و یک دست لباس  تابستانی خرید. بعد هر دو از مغازه خارج شدند.  زن گفت:حالا برو خونه و از این تعطیلات لذت ببر.  پسرک نگاهی به او کرد و گفت:خانم شما خدا هستید؟  زن لبخند زد و گفت:نه پسرم من بنده ی خدا هستم.. و ان وقت پسرک گفت:اهان گفتم باید با هم نسبتی داشته باشید
زن خندید. گفت چطور مگه؟  
 پسرک گفت ؛  آخه قبل اینکه شما منو صدا کنی و ببری داخل این فروشگاهه شیک،   من داشتم پشت ویترین نگاه میکردم به لباس ها و ته دلم گفتم ؛ آخه خدا اگه وجود داری و الکی مامانم منو گول نزده که گفته ؛ بعد من هر چی خواستی ،  فقط از خدا بخواه   اون بخشنده و مهربانه. 
خب پس حالا که مامانی هم از بس پول داروهاش گران بود، که نشد تهیه بشه و همش مامانی  مُردِش.   و  دیگه  نیستش،   و سر قبرش   یه  گلدونِ کوچیک گذاشتم تا  هربار میرم  گُمش نکنم  که کجاست قبرش،   و  از اون  موقع که نرفته بود و نمُردِه بودش  و فقط همین جلمه اش توی فکرم مونده.  که بهم گفته بود  ؛  

              هرچی میخوای از خدا بخواه.   

   _زن که از نوع حرف زدن و جمله های پُر از غلط و  عجیب پسرک خوشش آمده بود،   لبخندی به مهر زد و دستش را روی شانه های پسرک گذاشت و گفت؛ 
من اصلا نمیفهمم چی میگی،  چرا  همه جملات رو اشتباه میگی و کلمات رو غلط و درهم  بیان میکنی!... 
پسرک که ساک دستی لباس هایش را دو دستی  به آغوش کشیده بود  و در سینه میفشرد ،   یکنفس حرف میزد...  

من  ميدانستم که  او  قصد دارد  چه  بگوید  و از  بیانش عاجز است ،   و  چون  ميدانستم که در قلب کوچکش چه غمی عمیق رخنه دارد  اشکین  شدم،  اما  چون  ميدانستم که  پسرها  گریه  نمیکنند ،   از ویترین خارج شدم و به بهانه ی  خرید  سنجاق ته گِرد  از آنجا دور شدم و کمی  قدم زدم.     

حرفی داشتن _  دردی  داشتن _   حسی داشتن_ و  نگفتن،   در خود نَهُفتَن  دردِ بزرگی ست ، وقتی  توانِ ابراز  نباشد.  

. 

    The End     

                خاطره  دوم               

___________ش_ی_ن_________بر_ا_ر_ی____________ بازنشره
      سوسن  

زن نظافتچی

در دومین ماه حضورم در دانشکده فنی  استادمان از ما امتحانی گرفت .

من دانشجویی وظیفه شناس، جدی و دقیق بودم و مثل آب خوردن پرسش ها را پاسخ دادم

تا رسیدم به پرسش آخر، پرسش این بود:

نام کوچک خانمی که دانشکده را نظافت می کند چیست ؟

 طرح این پرسش به طور حتم یک جور شوخی بود.

من بارها زن نظافتچی را دیده بودم .

 او زنی پنجاه و چند ساله با قدی بلند و موهای تیره بود، ميدانستم که پیردختری  محبوب و عجیب است که گویا نسل در نسل سرایدار بوده اند و او قصه ای زیبا در سرگذشتش داشت که میشد حدس زد لابُد عاشقانه باشد ، اما چگونه باید اسمش را می دانستم؟
به یاد اوردم که دانشجویان دختر دانشکده  به او به شوخی و از سرِ صمیمیت  ميگفتند ؛  
سوسی خوشگله 
خب لابُد اسمش باید  سوسن خانم باشد. 
در حالی ورقه ام را به استاد تحویل دادم که به پرسش آخر پاسخ داده بودم . 

قبل از به پایان رسیدن کلاس، یکی از دانشجویان از استاد پرسید:

 که آیا پرسش آخر هم جزو نمره ی امتحانمان حساب می شود؟

استاد پاسخ داد: « البته » و بعد گفت :

 در مسیر زندگی مان با آدمهای زیادی برخورد می کنیم،

 تمامی آنها مهم اند، آنها شایستگی این را دارند که به آنها توجه کرده و اهمیت دهید.

من هرگز آن درس را فراموش نکرده ام ،

علاوه بر این  داستان عاشقانه اش را از دوستان و دانشجویان ترم اخری جویا شدم  و  از نظرم  او  لایق  بالاترین  احترام شد