زن و شوهر همیشه مونس هم هستند و خیلی‌ها پس از چند سال زندگی به قدری به هم وابسته می‌شوند که دوست دارند پس از مرگ هم نزدیک به هم دفن شوند، اما براساس برخی رسومات سنتی و مذهبی برخی از اقوام ، اگر زن و شوهر از یک قوم نباشند اجازه‌ی دفن آنها در یک مقبره صادر نمیشود.
"گریوز" یک زن کاتولیک بود و شوهرش پروتستانی بود که اجازه نداشتند بعد از مرگ با یکدیگر در یک مکان به خاک سپرده شوند. این زوج عاشق زمانی که در گذشتند ، یکی شان در قسمت پروتستان این قبرستان واهمسرش در کلیسای کاتولیک دفن شد.
"گریوز" یک زن کاتولیک بود و شوهرش پروتستانی بود که اجازه نداشتند بعد از مرگ با یکدیگر در یک مکان به خاک سپرده شوند. این زوج عاشق زمانی که در گذشتند ، یکی شان در قسمت پروتستان این قبرستان واهمسرش در کلیسای کاتولیک دفن شد.
آنها در سال ۱۸۴۲ ازدواج کرده بودند، بانو ۲۲ ساله و سرهنگ ۳۳ ساله، پروتستانی و جز طبقه اعیان بود. مرگ و دفن آنها خبرساز شد زیرا آنها بر اساس قوانین سنتی ، اجازه‌ی دفن در کنار یکدیگر را نداشتند و این موضوع باعث ناراحتی هردوی آن ها شد. خانواده گریوز تصمیم گرفتند برای اینکه پس از مرگ نیز در کنار هم باشند در نزدیک‌ترین جای ممکن به او دفن شود و مقبره ی خاصی را برای وصلت همیشگی شان طراحی کرد.
سرهنگ پس از ۳۸ سال ازدواج، در سال ۱۸۸۰ فوت کرد و در قسمت پروتستان در مجاور دیوار دفن شد. همسرش در سال ۱۸۸۸ درگذشت و تصمیم گرفت در مقبره خانوادگی دفن نشود، اما در طرف دیگر دیوار نزدیک‌ترین جایی که می‌توانست به شوهرش برسد دفن شود تا تنها یک دیوار بین آن ها فاصله بیاندازد.
سرهنگ پس از ۳۸ سال ازدواج، در سال ۱۸۸۰ فوت کرد و در قسمت پروتستان در مجاور دیوار دفن شد. همسرش در سال ۱۸۸۸ درگذشت و تصمیم گرفت در مقبره خانوادگی دفن نشود، اما در طرف دیگر دیوار نزدیک‌ترین جایی که می‌توانست به شوهرش برسد دفن شود تا تنها یک دیوار بین آن ها فاصله بیاندازد.
