ماجرا  از یک بعد از ظهر گرم تابستانی شروع شد و من سراسر طی مسیر و مدت زمان از مسایل  بیخبر بودم .  زمانی  که حادثه در کمین نشسته بود تا به الان که  در قعر یک تراژدی بسر میبرم  حدود  چند ماهی گذشته  و من به خواسته ای که داشتم   رسیدم ،   زیرا یک لیوان آب خنک طلب کرده بودم که بجایش اکنون یکماه میشود که کنج زندان آب خنک میخورم. جریان از لحظه ای شروع شد که؛

    من خسته و کوفته به خانه رسیدم و گفتم ؛ خانم  گُلم،  سلام،  خوبی عزیزکم؟!  ..    لطفا یه لیوان آب خنک بهم میدی  خیلی  عطش دارم و تشنه ام..

سودابه با خشم پیش اومد و دستش رو به کمر زد و فریاد کشید؛    این چه زندگی کوفتیه که برام ساختی،  من دیگه خونم به جوش اومده     دیگه تموم شد ،      راهمون از هم جداست ،   دیگران شوهر کردن   من هم خیرِ سرم  ازدواج کردم      بجای خوشبختی ،  منو  سیاه بخت کردی .... 

_   سودابه حالت خوبه؟  این حرفا چیه که میزنی؟  داری شوخی میکنی؟   این سابقه نداشته هرگز  ،   واقعا  داشت یه لحظه باورم میشد ک داری جدی میگی  این حرفا رو باور میکردم... حالا لطفا یه لیوان آب خنک برام بیار   تشنه ام....

    (سودابه  با چهره ای بر افروخته زول زد بهم و  سرش رو به حالت تاسف تکان داد و رفت داخل اتاقش و درب رو محکم کوبید.)

این بود آغاز  ماجرای یک لیوان آب خنک.   و الان  شش ماه گذشته  و.....

و من غمگینم... چون.... الان مدت هاست که مشغول نوشیدن  آب خُنَک هستم .  از تمام وجود غمگیــــــــنم...     من به نوعی میشه گفت که از لحاظ روحی پریودم.  دیپرسم .   من تخریبم و آمارم غم انگیزه     مثل وقتی که زن نمیسازه .  مثل وقتی که مهریه ،  عند لمطالبه میشه       من غمگینم ،  شاکی ام از زمین ،  از زمان  ،  از  ادمای بد،  جماعت  حسود و خانه خرابکن.  از  اجتماع،  شاکی از  رسم و رسوم بد، از قوانین کج،  از  دست قاضی دادگاه خانواده شاکی ام ،   از  دوستای  بادبه پرچم  غمگینم،   از هیزم فروش های  فتنه انداز، که نخود هر آشن.  از همه چی شاکی ام.

از دست تقدیر عاصی ام،   از این قسمت و بخت  از زندگی در سراشیبی و سقوط های ساده و پیشروی های سخت.    از همه شاکی ام.   از لحظه ای که یک غریبه با همسرم توی پارک  آشنا میشه.   زیر پای همسرت مینشینه و تصمیم میگیره زندگیش رو آشوب کنه ....

  اینجوریه که یه آدم حسود،  زیر پای همسرم مینشینه و بهش خط میده،  نقشه. میکشه،   حیله میکنه   جادو و جنبل میکنه،   خطوطی رسم میکنه،  طلسم  و  نفرین بلده،   بعدش،   بهش وکیلی معرفی میکنه که از قضا شوهرِ خودشه.  بهش تلقین میکنه،  همش حق  رو ناحق میکنه.  

اون رو جلسات   فمنیستی میبره،   حرفای جدیدی بهش یاد میده    چیزای جدیدی رو گوشزد میکنه ،   همش بهش تلقین میکنه،  مستقل بودن رو هرروز تمرین میکنه،   چهره ی منو پیشش تخریب میکنه،  و حقوق زن رو بهش تحمیل  میکنه،   این  چیزا رو تکرار میکنه.  از من یه دیوِ هزار سر خلق میکنه،   خوشبختی رو از زندگيمون حذف میکنه،   هیچ نور امیدی نمیتابه،    اسمون عشقمون  تیره و تار میکنه. 

سودابه (همسرم) میره و به وکیلش وکالت میده،   وکیلش  میره و مهریه ی موکلش رو اجرا میزاره،    استشهادیه و استعلام جعل میکنه،   تموم مسیر های قانونی رو دور میزنه ،  سمت دیگه توی خانه،  خانمم همش قُر میزنه،   نغ میزنه،   لَج میاره.   صراط مستقیم رو کج میزاره.   توی غذا سنگ میزاره  ،  روزها میگذرند  و من گیج و مات و مبهوتم که ایراد از کجاست،   راه چاره ی مشکل کجاست '؟   خطاط و خانه خراب کن کیه؟   اصل ماجرا چیه؟  مقصر کجاست،  تقصیر کار کیه؟  مظلوم کیه ،  ظالم کجاست؟  اون خانه خراب کن که آتش به آرامش مون زده  کیه که اینقدر شجاع ست! 

 من بی خبرم و یک به یک اخطاریه  میاد  پشت احضاریه ،   ابلاغ میاد و من بی خبرم از ماجرا.  آز آنجا که برگه ها را همسرم از مامور ابلاغ میگیرد و هیچکدام به اطلاع من نميرسد،   چندی میگذرد و من در بازگشت از سردشت،  با مامورین کلانتری روبرو  شدم که با حکم جلب سیار    منو بازداشت و به دادگاه و سپس قرار وثیقه صادر شد   و من اکنون کنج زندون ملایر  هستم  و  آب خنک می نوشم.   خنک ترین آب  ممکن رو  به لطف  خانمم  دارم مینوشم   

 

   من غمگینم     مثل وقتی که تیم میبــــازه .  غمگینم مث آسمون رشت         با تمام وجود غمگیــــــــنم     مثل اوقات تلخ تنهایـــــی         فکر کردن به سکس با رویای اجباری ،         شرم احساس سربار و بیکاری  محبوس و اسیر در اسارت  زندان نمور و دیواره های قطور و بی احساس.   

      یکسال بعد....

من از زندون آزاد میشم و میفهمم همسرم تمام اموالم رو توقیف و مصادره کرده و فروخته رفته.   بچه هامم با خودش، برده  .  توی غم میشکنم    توی پارک روی نیمکت میشینم،  به برگ خشکی اسیر دست باد زول میزنم،   دو تا بچه گربه ی  ابلق و کلاش ملاشی(سیاه_سفید)  دارن با هم بازی میکنن،   یعنی الان دو تا دخترای  هفت ساله ی من کجان؟   الان مدرسه میرن یا نه؟   به یاد من میشن یا نه؟      ..... 

زمان به کُندی میگذره و من  دنبال کار میگردم.   توی فروشگاهی کار پیدا میکنم و فروشنده میشم.   صاحب فروشگاه  یه پیرمرد خرفت و یک دختر جوان هستش که اهل این شهر نیستن .  نمیتونم حدس بزنم که این پدر و دختر  با زبان و گویش  محلی و غریب خودشون سر چه چیزی بحث میکنن.     کمی میگذره....

بحث هاشون تبدیل به دعواهای پر آشوب میشه،    و  پیرمرد صاحب فروشگاه   برای مدت کوتاهی به مسافرت میره،    دخترک جوان  از زول زدن توی چشمای من  دست بردار نیست.  و  من از  خجالت سرم رو همیشه پایین ميندازم،    یه غروب جمعه ی پاییزی میرسه و دخترک زار زار بی مقدمه شروع به گریه میکنه... 

من کرکره ی فروشگاه رو کمی پایین میارم تا  مشتری داخل نشه و این شرایط عجیب رو نبینه.  چون  دخترک جوان پشت دخل  و صندوق فروشگاه بزرگ  زار  زار  زجه  میزنه .   و  اشک میریزه،      براش لیوان آبی میارم،    اون خیلی از من کوچکتر نیست  اما من در تشخیص سن و سال خانم ها  مشکل دارم ،   و برام سخته سن تقریبیش رو تشخیص بدم ،  اون  حدود  25 سال داره  و من  بیست و هفت سال .   ازش میپرسم   چیزی شده؟   

اون اشک  صورتش رو غسل داده  و لوازم آرایشش رو  شسته و از روی گونه هاش به پایین  رابه کرده  ،      برای اینکه جو رو عوض کرده باشم  با لحن شوخی میگم ؛  هاااا  دیدی  دوری اقاجونت  رو نتونستی  تحمل  کنی،  و  از دوریش  توی اولین غروب جمعه  به گریه افتادی!   بعد وقتی که هستش  قدرش رو نداری  و فقط بحث و دعوا و مرافه میکنی .   

اون با تعجب نگاهی میکنه و میگه؛   چی؟  چی گفتی الان؟  اقاجونم؟ کدوم اقاجونم؟  شما  آقاجون منو مگه  دیدی؟  

من از این حرفش میفهمم که  پیرمرد خرفت  و نزول خور  پدرش نیست.  پس لابد پدربزرگشه.    

بعد  یه لیوان آب خنک میدم دستش    و اون شروع میکنه  به  درددل کردن  و من میفهمم  که  پیرمرد  حتی پدربزرگشم نیست   بلکه شوهرشه      اما  این اختلاف سنی  فاحش   خیلی  زیاده  ،   حدود  نین د غمگیــــــــنم...   نیم قرن فاصله داره  از  همدیگه.      

اون روز میگذره وو من  میفهمم  که  بینشون اختلافه  ،    و  از طرفی هم  دخترک جوان  چشم و گوش بسته و ساده و بی ریاح بود  و  میگفت از خانواده ی فقیری بوده  و پدرش بجای پول سود نزول  ناچار شده  اون رو  به عقد  پیرمرد  در بیاره .      من  بهش  یاد  میدم  و  براش وکیلی میگیرم،   از قضا  وکیل  پسرخاله ام هست،      برای  دخترک   حق و حقوقش را  متذکر میشم  و   سرانگشتی   نرخ سکه ی طلا  رو  با  قانون مهریه عندالمطالبه  اش  رو  ذکر  میکنم،    تشویقش میکنم،  خودمو بهش تحمیل میکنم،       اون  پیر مرد رو  به  زندان میندازه  و   طلاق  غیابی  میگیره  ،   کسب و کار پیرمرد  رو  دخترک  صاحب میشه  و من هم  باهاش  ازدواج  میکنم    و..... 

 

دومينو    ،   یعنی  یکی  زندگی منو  آشوب میکنه،  و من  زندگی  نفر بعدی  رو  آشوب  میکنم ،     و   با  جبر  ناحقی که  قیمت سکه داره  و  قوانین  مهریه  داره     همه  مثل دومينو  به هم ضربه میزنیم  و   من  به  اون،  اون  به  من،    و. شما  به  اون....

   همین  فرمون بایستی ادامه بدیم،  چون  ما  مدعيان  تمدن  چند هزار ساله ،  ،  و پیروان   ادیان الهی  ،  اهل  سرزمین  ایرانیم  و   از  همه  والاتر  و   بهتریم.        

   چندی  بعد....

از خوشی زیاد     رفتم سمت  مواد و مشروبات  ،   الان  لوله تریاک زیر این تختـــه دست وپاهامو با طناب نبند    ترک اعتیاد واقعا سختـــــه

از جوهر آبی این قلم شرمنده ام.  این روزا از خودکار بشکل جدیدی استفاده میکنم و فقط از لوله ی خودکار بعنوان  لوله های،قُلقُلی بهره میگیرم..  سه کام حبس،   کام های ممتد میگیرم   ،  یا نعشه ام یا گوشه ای خمار،  ماتم میگیرم.   میدونم سر آخر گوشه ی نمور این انباری میمیرم .  هنوز شبها بیدار و روزها  بوسه از فیلتر سرخ سیگار میگیرم،   سه عنصر اصلی در حال این  رو با  دقت و وسواس میگیرم،   زغال خوب،   و بافور میگرم،  ساقی  رو هردم میبینم،   اول از همه جنس اعلا میگیرم ،  چند تا دم ناجور میگیرم  تا   تازه بشه از فکر و ذکر دردام  چند ساعتی  آروم بگیرم،   من مبتلای به فراموشی ام   تا   بلکه باز سر و سامون بگیرم.   شاید آخرش توی مسیر  به   چنگ قانون بمیرم.   من شرمنده ام از  عکس دوقلو های  کوچولویی که الان ده ساله اونها رو ندیدم،    من شرمنده ام اگر توی تقدیرشون   از خودم  جمله ی زیبایی ننوشتم ،   من به جرم امضا زیر سند ازدواج و ازدواج با سودابه ،  محکوم به پرداخت هزار و سیصد و ده تا  سکه ی بهار آزادی ،  طرح جدید، ،  شدم،   تمام دارایی هام رو قانون توقیف کرد  من آدم فقیری نبودم،   من دو تا مغازه ی بزرگ در حاشیه ی سرد  این شهر داشتم  با دو تا خانه ی ویلایی نسخی،   و یک ماشین خوب،   که همگی توقیف اموال شدن،  بجای مهریه رسیدن یه مادر دخترهام.  سودابه  طی تمام دوران زندگی مشترک  حتی نمیدونست  که مسیر  دادگاه کجاست یا که اصلا  مفهوم مهریه چیه!   اون بی اجازه ی من آب نمیخورد،  چی شد که یکباره عوض شد.  اون حتی با حیله و فریب    و جعل امضا   توانست   از دسته چک من  کلی چک روانه ی بازار بکنه،    اون  منو به خاک سياه نشوند ،  اون دلمو شکوند.  من خیلی خوب بودم،   هرگز براش چیزی کم نمیزاشتم.     

چیزی بود که من ندیدم نپرسیدم نننوشتم،       با تمام وجود غمگیــــــــنم غمگیــــــــن _ ترکِ فرزند  سخته

دست من نیست _ همش زیر سر ، تقدیر و بخته _طعم ردپای خودکار م تلخه چون  حرف حسابه و حقه  _ نهشگی بعضی حرفها_   سنگین تر از خلسه رفتن و پر رنجه 

بی برگشت تر از قرص برنجه  _بدتر از صدتا لوله تریاکه